Loslaten: een les in groei en zelfrespect

Ik ben zó trots op mezelf!

Toen ik werkte aan een 12-wekenprogramma om mijn tips en inzichten te delen over hoe je je meer kunt richten op de positieve kant van het leven, gebeurde er iets wat me in eerste instantie het gevoel gaf dat ik daar helemaal niet geschikt voor was.

Energie trekt energie aan, dus wat voor energie zou ik uitstralen als dit mij overkwam?

Laat me het verhaal vertellen.

Het onverwachte bezoek

Een vrouw die ik al zo’n 40 jaar ken, als kennis, collega en vriendin, vertelde dat ze me kwam bezoeken.
Ik was enthousiast. Zonder verder overleg stuurde ze later haar vliegticket: ze zou een maand in Bali blijven. Een hele maand!

Tijdens een telefoongesprek werd duidelijk dat ze geen enkel plan had. Het enige op haar lijstje was een paar dagen duiken. De rest van de tijd wilde ze bij mij thuis blijven, om mijn leven in Bali te ervaren.

Ik was verbaasd dat ze nooit had overlegd over de periode of de duur van haar verblijf, maar ik zei niets.

Toen ze aankwam, stelde ze meteen een app voor waarin we alle uitgaven konden bijhouden, zodat we aan het eind 50/50 konden afrekenen.
Ze wilde niet dat ik het gevoel zou hebben dat ze misbruik van me maakte.

Ik heb al vaker gasten gehad, en zonder dat we daar ooit afspraken over maakten, liep dat altijd vanzelf goed.
Iedereen betaalde de uitjes, lunches, diners, benzine, boodschappen en liet bij vertrek altijd een blijk van waardering achter.

Deze app voelde voor mij alsof ze dacht dat we samen op vakantie waren.

De ‘coaching’ die niet hielp

Vanaf het moment dat ze aankwam, nam ze de rol van mijn “coach” aan.

Elk gesprek draaide uiteindelijk weer uit op mijn verleden met meneer B; een ex met wie ik allang in het reine was gekomen.
Ze bleef prikken in oude wonden die allang genezen waren.

In het begin dacht ik dat ze me gewoon wilde helpen.
Maar na verloop van tijd begon ik iets verontrustends te voelen: ze hielp me niet vooruit, ze hield me juist vast.
Alsof ze wilde dat ik in mijn pijn bleef hangen, of erger nog, dat ze haar eigen gedrag daarmee wilde rechtvaardigen.

Het ultieme verraad

Na een week vertrok ze naar een ander eiland om te gaan duiken.
Omdat ik wist dat ze een goede duikgids nodig zou hebben, gaf ik haar de contactgegevens van meneer B.
Ik gunde haar die ervaring van harte; ze zou de manta’s zien en ik wist dat ze bij hem in goede handen was.

Ik gaf haar ook wat spullen mee die hij bij mij had laten liggen en vroeg haar om hem de groeten te doen en te zeggen dat ik het goed maakte, al deed het nog een beetje pijn.

Toen ze haar duiktrip met een week verlengde, was ik zelfs blij voor haar. Het gaf mij ruimte en ik dacht dat ze het naar haar zin had.

Maar toen ze terugkwam, begon ze nóg meer over meneer B te praten dan daarvoor.
Haar verhalen klopten niet.
Ik vroeg of mijn naam ooit ter sprake was gekomen.

“Nee, we hebben eigenlijk nauwelijks contact gehad,” zei ze.

Dat kon niet.
Ze had hem mijn spullen gegeven. Hij haalde haar elke ochtend op en bracht haar na het duiken weer terug op zijn scooter naar dezelfde plek waar hij en ik altijd verbleven.
Ze brachten uren samen door, op de boot en bij de duikschool.
Hoe kun je zóveel tijd met iemand doorbrengen en mijn naam niet noemen?
Het voelde alsof er een roze olifant in de kamer stond waar niemand naar keek.

Ze vertelde dat ze hem op de boot had “bestudeerd” terwijl hij met de duikspullen bezig was en haar conclusies maakten dat ik mezelf afvroeg of ik hem ooit echt had begeerd.

En toen kwam de waarheid naar boven.

We hadden een gezellige lunch met vrienden van mij, die de maaltijd betaalden maar ze zei niet eens dankjewel.
Dat vond ik vreemd.

Na de lunch vertelde ze dat ze op het eiland ook vegan had gegeten.
“Ja, met meneer B,” antwoordde ik.
Ze keek me aan met paniek in haar ogen en knikte langzaam.

Hij had haar mee uit eten gevraagd.

Op dat moment had ze me gewoon even moeten appen.
Dan had ik haar mijn zegen gegeven.

Maar ze zei niets en begon in plaats daarvan een nieuwe ontmoeting met hem te plannen.
Niet alleen om te dineren, maar ook om intiem met hem te zijn.
Een week lang had ze dit nieuwe samenzijn voorbereid.

Ik was niet boos om wat er tussen hen was gebeurd.
Ik had haar dat zelfs gegund als ze eerlijk was geweest.
Ik was gekwetst omdat ze me had voorgelogen.
Ze had tegenover me gezeten, me in de ogen gekeken en gedaan alsof ze nog dezelfde vriendin was.

Erger nog: ze had me dagenlang persoonlijke vragen gesteld over mijn relatie met hem; over zijn lichaam, zijn prestaties, zijn zoenen, zijn aanraking, terwijl ze dat allemaal zélf al had meegemaakt.

Nog maar twee dagen daarvoor had ze met passie verteld dat ze nooit met een andere man kon zijn omdat ze haar “tweelingziel” had gevonden.
Een man die niets van haar wil, maar over wie ze al jaren geobsedeerd is.

En nu zat ze tegenover me te pronken met hoe ze bewust haar tijd met meneer B had gecreëerd.
De tegenstrijdigheid was ongelofelijk.

Het meest bizarre was dat het duidelijk was dat ze precies had gedaan, en gekregen, wat ik altijd had gewenst toen ik met hem was.
En ze genoot ervan om het subtiel in mijn gezicht te wrijven, alsof ze wilde laten zien dat zij beter bij hem paste.

Ik koos voor mezelf

Ik had een keuze.
Ik kon boos worden, uitleg eisen, drama maken of proberen haar gedrag te begrijpen.
Maar ik koos voor rust.
Ik koos voor mezelf.

Op dat moment zag ik heel helder: zij had een probleem niet ik.

De volgende ochtend keek ik haar aan, glimlachte en zei rustig:
“Ik wil dat je je spullen pakt en vertrekt.”

Ze probeerde het om te draaien en zichzelf als slachtoffer neer te zetten.
Maar ik bleef kalm.
Ik liet haar verraad niet mijn probleem worden.

Ze vertrok zonder dankjewel of afscheid.
En weet je?
Dat maakte alles duidelijk.

De les in loslaten

Ik had deze situatie kunnen laten overheersen, mezelf kunnen afvragen wat ik verkeerd had gedaan, of mijn eigenwaarde in twijfel trekken.
In plaats daarvan zag ik het als bevestiging dat groei een proces is geen eindbestemming.

En OMG, wat zie ik hier mijn eigen groei!

Soms is de grootste daad van liefde voor jezelf de moed om weg te lopen van wat je niet langer dient.

Een reflectie voor jou

Er zullen altijd uitdagende situaties zijn.
Mensen zullen je teleurstellen.
Onverwachte vormen van verraad zullen gebeuren.
En soms voel je je even wankel.

Maar onthoud: het gaat er niet om wat er met je gebeurt.
Het gaat erom hoe je reageert.

Reageer je vanuit boosheid en twijfel aan jezelf?
Of reageer je vanuit zelfrespect en helderheid?

De keuze is altijd aan jou.

P.S.

Een week nadat ze Bali verliet, sprak ik met meneer B.
Dat gesprek maakte duidelijk dat hij nog steeds contact met haar had ook al had zij me verteld dat ze hem had geblokkeerd en zijn nummer had verwijderd.

Dat toonde mij dat hij nul respect voor me heeft.
Niet alleen vanwege wat er tussen hen is gebeurd, maar ook omdat hij, toen hij hoorde dat ik haar het huis uit had gezet, mij niet eens gevraagd heeft of ik oké was.

Op dat moment verdwenen de laatste restjes romantisch gevoel, als die er nog waren, volledig.

Haar verblijf kostte me uiteindelijk veel meer geld dan ik had voorzien; voor uitjes die ik zonder haar nooit had gedaan en kosten die ze handig ‘vergeten’ was te delen.
En toch vond zij dat ze meer dan gul was geweest.

Ze vertelde zelfs aan mijn dochter dat haar zogenaamde “bijdragen” zo uitbundig waren dat ik wat zij bij mijn dochter gekocht had maar moest betalen.

Als er ooit nog twijfel was of ik de juiste beslissing had genomen om haar te vragen te vertrekken en te blokkeren,
dan was dit de bevestiging.

Ze heeft geen gevoel voor verantwoordelijkheid, geen manieren, geen echte vrijgevigheid,
alleen zelfrechtvaardiging voor haar gedrag.

Dit ging niet over mij.
Dit ging over haar.

Dat besef én het vertrouwen dat karma de rest regelt heeft me volledig los gemaakt.